تفسیر ادبی عرفانی سوره های مسبحات (6)

شــوق وصـــل

سـوره 62 : جـمـعـــــه

بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحِیم

پادشاه به حقیقت اوست

که ملکش را عزل نیست و جِدّش را هزل نه!

و عزّش را ذلّ نه! وحکمش را ردّ نیست،

بنده ی مؤمن چون داند که مالک حقیقی خــدا است،

لوح دعاوی بشکـنـد و بساط هـوس درنوردد،

دست از دامن جهانیان درکـشــد.

ننگـش آید که مخلوق را تذلّـل کند،

یا بَهـرِ لـقـمــه ای گردن برافراشته ی خود را بشکـنـد.

هـرکس جلال حق بدانست به دلال خلق تن در ندهد

و دست صدقـش از دو جهـان کوتاه

و پای عشـقـش همیشه در راه باشد

و دلـش در اختیار عـزّت پادشاه

و سِرَّش کان راز صاحب جلال گردد

و در پیشانیش نشان اقبــــــــال،

و در دیده ی یقینش نور اعمـــــال،

و در مشامش بوهای خوش وصال بُوَد،

مردم همه با کام و با نام و با حال باشند

و او بی کام و بی نام و بی حال بُوَد،

چه زیان او را که در سرای آخرت

عـنـدلـیــب باغ عـنـدیَّت (نزد خـدا بودن)

و بازِ رازِ احـدیت باشد.

*******************************

الاهــــــی؛

تـــــو معشـــوق عارفـــانی،

آرزوی مشتــــاقـــــــــانی،

نیوشنـده ی آواز داعیانی،

شادکننـده ی دل بندگانی،

بخشاینـده ی گناهانی،

دستگـیـر بی پناهانی،

عـذرپـذیــر عاصیـانی،

رحیمی و رحمــانی،

بنــده نــوازی،

مهــربــــانی،

دوستــت دارم تــــو خـود میـــــــدانی!

*******************************************

بی جمالِ سـوزِ دردی نام دین هـرگــز مبـر

بی جمالِ شوقِ وصلی تکیه بر ایمان مکن

درخم زلـفیـنِ جان آویـزِ جانان روز وصـل

جز دلِ مسکین خون آلـود را قــربان مکن!